Εκλογές 2023 | Επικίνδυνη η Αλλαγή για μια Κοινωνία Πολιτών με Ψυχολογική Κατάρρευση
Το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα διανύσαμε την περίοδο των εθνικών, δημοτικών και περιφερειακών εκλογών. Η συμμετοχή σε αυτές παρατηρήθηκε αρκετά μειωμένη, περίπου στο 50%, σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογικές χρονιές αλλά σίγουρα όλο αυτό δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Η ψυχολογική κατάσταση των πολιτών φαίνεται να έχει επηρεάσει αρκετά την απόφασή τους επιλέγοντας είτε να απέχουν από τη κάλπη, είτε να επιλέγουν παρατάξεις και ηγέτες που είναι ήδη εκλεγμένοι.
Αρχικά, αν υπήρχε δυνατότητα να υπάρξει επικοινωνία με κάθε πολίτη ξεχωριστά από αυτούς που επέλεξαν να απέχουν από τη κάλπη, τα αίτια της αποχής τους θα βασιζόντουσαν στη κούραση, την άγνοια, την απελπισία, την ανέχεια, την απογοήτευση και πιθανών την απέχθεια σε κάθε πρόσωπο που φέρει το τίτλο «πολιτικός». Μια εικόνα πιθανότατα διαστρεβλωμένη που διαμορφώθηκε σταδιακά λαμβάνοντας υπόψη προκαταλήψεις, κακές εμπειρίες, λάθος επιλογές και προσωπικά οφέλη που πιθανών δεν εξυπηρετήθηκαν. Η συζήτησή με το κάθε πολίτη ξεχωριστά δείχνει ότι υπάρχουν παράπονα και το αίσθημα της ικανοποίησης είναι μειωμένο, σε μερικές περιπτώσεις για κοινούς λόγους, σε άλλες περιπτώσεις για προσωπικούς λόγους που διαφέρουν μεταξύ των συνεντευξιαζόμενων.
Όταν αυτοί οι ίδιοι πολίτες είχαν την επιλογή να απαντήσουν δίνοντας τους το δικαίωμα μέσω της κάλπης, επέλεξαν την αποχή, ή αλλιώς σιωπή. Η σιωπή είναι πάντα μία απάντηση αλλά μία επιτυχημένη σχέση βασίζεται στην επικοινωνία. Ο υγιής ενήλικας, εν ολίγης, που γνωρίζει τις ανάγκες του, τις διεκδικεί επικοινωνώντας και μεταφέροντας την επιθυμία του ανοιχτά προς το συνομιλητή του. Ο ενήλικας όμως που φέρει μία καθήλωση στη παιδική ηλικία πιθανότατα θα λειτουργήσει «ως παιδί» επιλέγοντας τη σιωπή ή θα «κρυφτεί» ώστε να αποφύγει το διαπληκτισμό, τη διαφωνία και όλη αυτή τη κούραση που θα επιφέρει αυτή η διαδικασία, σπαταλώντας ενέργεια που τελικά ωφελεί τον ίδιο το πολίτη. Όπως αναφέρεται και στη θεωρία της ψυχολογίας, πολλοί πελάτες επιλέγουν να διατηρούν ένα πρόβλημα για να μη βγουν από τη ζώνη ασφαλείας τους ακόμα και όταν αυτό το πρόβλημα είναι δυσάρεστο, ακόμα κι αν η ενέργεια που θα καταβάλλουν θα είναι σαφέστερα λιγότερη αθροιστικά από αυτή που θα καταβάλλουν προσπαθώντας να διατηρήσουν το πρόβλημα. Αυτή η μερίδα ονομάζεται αλλιώς «αποφευκτικοί».
Δεύτερον, υφίσταται η μερίδα των πολιτών που είναι περισσότερο ενεργοί αλλά ταυτόχρονα διατηρούν μία παθητική στάση. Θα ξοδέψουν ενέργεια για να φέρουν εις πέρας το καθήκον τους και να φτάσουν στη κάλπη, αλλά η επιλογή τους θα βασιστεί σε μη λειτουργικά κριτήρια. Οι περισσότεροι από αυτούς ψηφίζουν υποκινούμενοι από το υποσυνείδητο τους λαμβάνοντας υπόψη την ασφάλεια και τη σιγουριά που δίνει ένα περιβάλλον οικείο που αισθάνονται εξοικειωμένοι. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί αυτή η συμπεριφορά να αναφερθεί στο «Σύνδρομο της Στοκχόλμης».
Οι δύο ομάδες μεταξύ τους σαφέστατα εμφανίζουν κοινά στοιχεία και καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Οι μεν επιλέγοντας την αποχή, ενισχύουν τελικά το αποτέλεσμα και δίνουν δύναμη στο πιο δυνατό. Αποφασίζουν δηλαδή σιωπηρά ότι θα είναι με τον πιο δυνατό. Στερούνται της προσωπικής του δύναμης και φωνής για να δώσουν δύναμη στο νικητή. Ενώ οι δε ενεργοί πολίτες, διεκδικούν το δικαίωμα τους στην επιλογή αλλά επιλέγουν τελικά και αυτοί το νικητή. Υπάρχει φυσικά και η μικρότερες ομάδες που επιλέγουν με σοφία και διάκριση, έχουν μελετήσει και κατανοήσει τους λόγους που ψηφίζουν, ενώ η ψήφος τους είναι συνειδητή. Υπάρχουν περιπτώσεις που αυτό συμβαίνει και στις παρατάξεις νικητών αλλά ο αριθμός είναι μικρότερος διότι από τη στιγμή που δεν είσαι ευχαριστημένος με μία παράταξη ή ομάδα ανθρώπων, σε ποια δεδομένα κριτήρια βασίζεσαι για να επιλέξεις να εκλέξεις εκ νέου το θύτη σου;
Τα αίτια για όλα τα παραπάνω πιθανότατα είναι ακόμα περισσότερα. Γεγονότα που συνέβησαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια αλλά και σε όλο το κόσμο έχουν συγκλονίσει και κλονίσει τον κάθε πολίτη ξεχωριστά. Ξεκινώντας από την οικονομική κρίση και τα μνημόνια, συνεχίζοντας στο lock-down του Covid_19 τη στιγμή που άρχισαν να ανασάνουν και να ηρεμούν από τα μνημόνια, ήταν ίσως από τις πιο καίριες στιγμές. Έπειτα έρχονται οι θεομηνίες, οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες, οι σεισμοί και διάφορα άλλα προβλήματα και εκπλήξεις που καλούν τους πολίτες να ανταπεξέλθουν και να διαχειριστούν με κάθε μέσον, και χωρίς να γνωρίζουν το τρόπο, καταρρέουν. Καταρρέουν συναισθηματικά, καταρρέουν ψυχολογικά, καταρρέουν ηθικά και έρχονται οι εκλογές που καλούν για άλλη μία φορά τους πολίτες να λάβουν αποφάσεις. Αυτοί οι πολίτες που έχουν «χτυπηθεί» από παντού και βρίσκονται υπό κατάρρευση και συναισθηματικό burn-out, τι θα επιλέξουν τελικά; Αυτό που τη δεδομένη στιγμή έχουν ανάγκη περισσότερο από όλα, το γνωστό και το οικείο. Το γνωστό και το οικείο, όσα ηδη γνωρίζουν διότι οποιαδήποτε αλλαγή θα αποτελεί κίνδυνο για αυτούς. Ως επικίνδυνο λοιπόν μεταφράζεται οτιδήποτε νέο, οτιδήποτε ελπιδοφόρο, οτιδήποτε μπορεί να φέρει αλλαγή, ακόμα και να κάνει τη ζωή τους καλύτερη, πιο άνετη, πιο ασφαλή, πιο υγιή, πιο ήσυχη, πιο σίγουρη, πιο χαρούμενη. Οι πολίτες τελικά θα επιλέξουν την ασφάλεια της οικείας ανασφάλειας, από το «κινδυνεύσουν» με ασφάλεια για να γίνουν πραγματικά ασφαλείς!
Γράφει η,
Αγγελική Κοσκερίδου
ProfDc, N.D., MSc, MBA, BSc (Hons), HND
CEO ΟΛΟΝ Education & AIU College
Πρόεδρος ΠΕΣΕΙΨΥ ΜΚΟ «Θεραπεύω»
Ολιστική Θεραπεύτρια – Ψυχοθεραπεύτρια
Διδάκτωρ Ψυχοθεραπείας & Φυσικοπαθητικής
www.DrKoskeridou.com
Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
T. 2105911119 (εσωτ. 1)
